Alles over mij

Ik was 14 toen ik als bijbaantje in de kapsalon in mijn woonplaats Geleen ging werken. Ik vond het zó leuk dat ik acuut wilde stoppen met school, tot grote schrik van mijn ouders! Gelukkig wisten ze me over te halen om school af te maken… waardoor ik als laatste in de zaal van de diploma-uitreiking vertelde dat ik iets super leuks ging doen… dat ik zo’n zin had in de kappersopleiding!

Toch vond ik leren super leuk. Alleen het woord al: leren!

Eenmaal aan het werk haalde ik ‘dus ‘ in de helft van de tijd al mijn kappersdiploma’s én het ondernemersdiploma. Maar ik had iets met onderwijs… dus stond ik op mijn 21e als docent voor de klas, voor die 17-jarige kappers in opleiding. Dat heb ik 12,5 jaar gedaan, samen met een hele reeks aan andere functies voor de klas en ernaast, over onderwijsvernieuwing, leermiddelen, nieuwe structuren en pilot voor praktijkonderwijs. Ik vond alles leuk!

En ik kon ook alles combineren. Totdat ik drie kinderen had gekregen, drie achter elkaar, waarvan ééntje slecht sliep.

Toen werd het zwaar, maar wát werd nu zwaar? Het werk gaf me óók energie, vond ik. En bovendien: je laat je team toch niet in de steek?

Ik had geen tijd om stil te staan bij de zwaarte van mijn bestaan op dat moment. Te druk met overleven.

Ik hield vol. Liep op mijn tandvlees. En brak een half jaar later toen we met het hele team te horen kregen dat onze school in Roermond toch ging sluiten. We werden niet ontslagen, maar moesten naar Venlo. En dat betekende dat alles veranderde. En dat mijn reistijd toenam met een half uur per keer, een uur per dag. Dat voelde als de laatste druppel, maar ik verbond er nog geen consequenties aan.

Na een potje huilen op de WC ben ik teruggekomen naar de lerarenkamer, heb ik nog leuk zitten doen – weet ik – en diezelfde week heb ik mijn leidinggevende gebeld om een gesprek aan te vragen. Met permissie om wat extra thuis te werken voor rust en focus én een geplande skivakantie zou ik er weer helemaal bovenop komen. Dacht ik.

Op de eerste maandag in het nieuwe jaar reed ik naar school. Alles piekfijn geregeld. Tot ik een telefoontje kreeg van een collega. “Ik was toch niet vergeten dat ik haar lessen zou waarnemen?”. Dat was ik dus wel. En prompt nam ik twee verkeerde afslagen. Moest ik tanken. En heb ik mijn man moeten bellen voor mijn pincode omdat ik die niet meer wist. Niets meer wist. Jankend zat ik in de auto. Maar hé, ik was Nicole. Dus neus snuiten. Lipstick op. ‘Goedemórgen!’. Mijn college keek me aan alsof ze een spook zag: “Wat is er met jóu?”.

Die ochtend heb ik toch nog les gegeven. Daarna heb ik hulp gezocht. Van de psycholoog werd ik niet heel veel wijzer. Van mijn leidinggevende, mocht ik een wensenlijstje indienen en waren ze al lang blij dat ik bleef. Maar echt blij was ik nog niet.

• Ik had me wéér laten verleiden door een aanbod van een ander.
• Koos wéér voor het vertrouwde.
• Negeerde het feit dat ik enorm geïnspireerd was geraakt door de teamtrainer die me had geholpen, en die zoveel meer deed dan voor de groep staan. Zag ik de kansen niet? Of hield de angst me tegen?

Na twee maanden viel dat kwartje alsnog. Want inzicht is hartstikke mooi, geweldig zelfs, maar wat heb je er aan als je het niet benut? Dat is nu mijn visie op coaching. Ik zoek diepgang en verbinding, ben enorm gericht op de toekomst, maar ik vind het vooral belangrijk dat je leert kiezen voor jezelf.

Dus ben ik coach voor individuele mensen in met name het onderwijs. Doe ik outplacements, loopbaanplannen en persoonlijke coaching als je tegen jezelf of tegen collega’s aanloopt. Als Expert Teamtrainer doe ik teamtrainingen en werk ik voor de Loopbaangroep, een grote landelijke organisatie. Stiekem moet ik dan nog altijd even grinniken als ik vertel dat ik nu door het hele land reis en daar bakken energie van krijg, terwijl ik ooit brak over een halfuurtje reistijd.

Wil jij ook een luisterend oor die iemand weet in wat voor wereld jij leeft? Wil je inzicht in je kwaliteiten en wensen maar daar vooral wat mee dóen? Dan mag je mij bellen.